Vandaag had ik er wéér een; een verhaalbare schade met een bekende dader. Verdrietig genoeg was de dader hier een hond die voor de auto van mijn klant sprong. Auto beschadigd, hond heeft het gered, hondenbaas aansprakelijk en de aansprakelijkheid aanvaard. De hondenbaas gaf aan: ‘ik ben goed verzekerd en mijn verzekeraar zal de schade volledig vergoeden’. Gelardeerd met uiteraard excuses en wederzijdse zorg voor het hondenbeest. Baas en hond zijn verzekerd bij UniGarant. Je weet wel; de verzekeraar van de ANWB, zelfverklaard de meest sympathieke en eigentijdse verzekeraar.
Mijn klant heeft ‘een Golf’ van negen jaar oud, mijn klant is student en zijn Golf doet wat ie moet doen. Er zit wat oude achterschade aan en daar komt nu de voorschade bij. Bumper, koplamp, en spatbord zijn beschadigd en hangen erbij. Mijn klant heeft ook een Arabische achternaam maar dat zal er allemaal niets mee te maken hebben. Een onafhankelijke expert (welliswaar in dienst van UniGarant maar dat doet er niet toe uiteraard) begroot de schade. Deze meneer trekt, waarschijnlijk nog zittende in zijn leaseauto, kennelijk de neus op voor ‘het Golfje’; in zijn ervaren alwetendheid ziet hij het al! ‘Dié is total-loss!’. Ideaal voor UniGarant want dan hoef je in zo’n geval niet zo diep in de zak voor schadepenningen! ‘We zetten ‘m eens even op het TLB‘ (total-loss bureau) en dan zullen we die jongeman eens effe fijn schadeloos stellen maar niet heus!. De schade begroten? Neeee; veel te veel werk en niet meer nodig joh!’
Natuurlijk begint deze onafhankelijke collega eerst even met het niét objectiveren van de dagwaarde. Die zoú € 10.800 moeten zijn volgens zijn eigen ANWB maar dan doet ie even goéd NAP onderzoek. De auto zou een afwijkende stand hebben; hij vaart blind op de NAP terwijl dat slechts ‘steunbewijs’ is en ondersteunt zijn bevinding niet. Hij stelt bij naar € 8.000 Vervolgens ‘heeft ie nog niet genoeg’ en roept ie ‘de oude schade’ tactiek in om de auto naar totaalverlies te kleien. Zónder de ‘oude schade’ te duiden, laat staan te objectiveren, maakt ie daar € 2.200 van. ‘Dan komen we ergens’ moet ie gedacht hebben! Op € 5.800 dagwaarde vóór de hondenschade. namelijk. Intussen komen de biedingen van het TLB binnen! Uiteraard bieden dié op de auto zoals die is; of deze alleen ‘de afgelezen kilometerstand’ doorkrijgen of ook het NAP-je … ik weet het niet. Het hoogste bod van de opkoper -let wel; voor de auto mét de schade voor én achter– bedraagt € 5.450. UniGarant betaalt mijn klant dus (5800-5350) € 350 uit. Hoé kan je ‘de dagwaarde’ van de auto in hele staat (maar met max € 1500 oude achterschade) nu toch op € 5800 uitkomen terwijl een professioneel opkoper er in de schadestaat € 5.450 voor betaalt? Dat zou bij UniGarant toch bellen moeten doen rinkelen? Bovendien; wat is er ’totaal verlies’ aan de de auto die prima te herstellen is? Maar niét voor € 350! ‘Zo zijn de regels’ vertelt UniGarant. Of is het nu de ‘onafhankelijke’ schadeexpert van UniGarant?
De op dit gebied volledig onervaren klant begrijpt er weinig van maar voelt het onrecht. En zijn recht op contra-expertise kent hij ook. UniGarant heeft dat natuurlijk uitgelegd onder aangeven van alle gebruikelijke waarschuwingen die daarbij horen: ‘U kunt het maar beter accepteren zoals het nu is.’ Deklant weet gelukkig wel beter.
Uiteraard zijn dit niét de regels; de regels worden niet bepaald door UniGarant maar door de wetgever. De aanrijding met de hond kwalificeert als een onrechtmatige daad ván die hond (en zijn baas). Alle vermogensschade die daaruit volgt moet worden vergoed door de veroorzaker. Dat de hond dat niet weet is logisch. Zijn baas vertrouwt op een goede afwikkeling door zijn verzekeraar en dat mag hij. De verzekeraar, die zich verschuilt achter zijn eigen expert, zoekt niet alleen de randjes op maar gaat er willens en wetens grof over heen. Hij zou beter moeten weten. En dat geldt net zo goed voor de expert (die bij mij overigens al een * achter zijn naam had).
Ik weet er wel raad mee; heb UniGarant en diens expert eerst maar eens geadviseerd de zaak te schikken ter voorkoming van hoge -doch redelijk en billijke- kosten die ik in rekening moet brengen.
